Sem dados. Por favor selecione parametros de busca.
|
|
|
Desconhecido |
Tudo são queixas em vão, | E tudo são vãos clamores, | Capitão dos moradores, | Elles contra o Capitão; | Emfim tal vai tudo aqui | Que brada grande e pequeno: | Tiempo bueno, tiempo bueno | Quien se te llevó daqui. |
|
- N/A- Tiempo bueno, tiempo bueno
|
|
|
Diogo do Couto |
Com eſta reſoluçaõ ſe meteo o capitaõ mór em hũa galueta, & foi correndo a armada a darlhe auiſo do que auiaõ de fazer. E prepaando pella galeota de dõ Iorge de Meneſes, chamando por elle, lhe die aquellas palauras do romance velho: Vamonos dixo, mi tio, a Paris ea ciudad. Dandolhe a entender, que eſtaua aentado paar auante pera a fortaleza. E dom Iorge de Meneſes lhe reſpondeo muito apreado, com o meſmo romance: No en trajes de Romeros, porque no os conoſca Galuan. |
|
|
|
|
Diogo do Couto |
E contaua Antonio Pereira Brandaõ, que o meſmo dom Duarte Deça, lhe mandara rogar, que aceitae a capitania; do que depois de magoado lhe contra fez aquelle romance velho, de Durandarte em dom Duarte, mal caualhero prouado. |
|
- 0604 - Quejas de la amada de Durandarte
|
|
|
Diogo do Couto |
Feito iſto partioſe o Vizo-Rey para Barcellor, chegando a ſua barra, cometeo logo a entrada com todos os nauios de remo, indo elle diante de todos na ſua manchua ſentado em huma cadeira de brocado armado de plumas, & perto delle o Veiga tangendo em huma arpa, & cantando aquelle romance velho que dis? Entran los Moros en Troya; tres y tres; y quatro a quatro. E chegando perto da fortaleza, começaraõ vir zunindo por cima das embarcaçoens algumas bõbardadas, a que o Veiga que hia cantando ſe embaraçou, & o Vizo Rey muito ſeguro lhe die, O ide por diante naõ vos eſtroue nada |
|
- N/A- En Troya entran los griegos
|
|
|
Diogo do Couto |
E tornando a continuar com o Viſorrey, todo eſte inuerno gaſtou em acabar hũa nao que fez defronte dos ſeus paços, pera ſe ir nella pera o reino por eſperar em Setembro por ſoceor, a que pos nome a chagas pella deuaçaõ que tinha ás de Chriſto, que foi a couſa que aſsi na India, como em Portugal lhe remorderaõ mais que todas. E tanto, que lhe contrafizeraõ aquelle romance velho que diz: Mira Nero de Tarpeya a Roma como ſe ardia, em Mira Nero da janella la naue como ſe hazia. |
|
- 0397 - Mira Nero de Tarpeya
|
|
|
Duarte de Brito |
E aſſy ſeraa meu mal | deſte bem galarꝺoaꝺo | ꞇ aquy ſeraa acabaꝺo | meu tmento ꝺeſygoal. | E aquy ꝺonꝺe partyr | partinꝺo com gram peſar | olhos que me vyram hyr | nunca me veram tnar. |
|
- 0042 - Durandarte envía su corazón a Belerma
|
|
|
Fernão Rodrigues Lobo Soropita |
Afuera fuera pensamientos mios | começo logo d'entrar por castelhanos | pa ver se o canivete tem bõs fios |
|
- 0021 - Afuera, afuera Rodrigo
|
|
|
Francisco Manuel de Melo |
He como em câz de enforcado, | falarlhe embaraço nú, | que inda que ſeja entre amigos; | he fallar muito furtum. | Se hà dez anos que a marrado; | qual forçado de Dragut, | ando a torres como a cepos; | os bugios de Tolú. Que quereis vos que lhe diga, | a eſte Caſtello marfus? | ſa naõ que em cayr fez mal; | ſe cahîo ſem dizer, bum. |
|
- 1934 - Amarrado al duro banco
|
|
|
Francisco Manuel de Melo |
Perguntad allà en la Corte | por la virtud, y os diràn: | ſi is a Francia el cauallero | por Gayferos perguntad. |
|
- 0151 - Gaiferos libera a Melisenda
|
|
|
Francisco Manuel de Melo |
Coelhos, ſaõ certo agouro | da pobre quinta aolada, | porque ſem lhe valer nada: | de hūa parte a cerca o Douro | da outra penha talhada |
|
- 0004 - Quejas de doña Urraca
|
|
|
Francisco Manuel de Melo |
Da lhe huã viola, tange como que quer cantar. | G. Pois que naõ poo al fazer, | B. Ay que canta, enaõ eſcarra! | G. Ora eylo vay. | Canta Dom Gil ò melhor que pode ò que ſeſegue cantando. | G. Paeauaſe Siluana | por hum corredor hum dia |
|
|
|
|
Francisco Manuel de Melo |
B. Ay ſenhor? eu naõ queria | ſenaõ letra Caſtelhana. | G. Cantarey algarauia | ſe mandais, pois que quereis? | B. Huã letra noua quero. | Canta. | G. A caar vá Cauallero |
|
|
|
|
Francisco Manuel de Melo |
Biudilla mal maridada | ſi a tu belado; le plugo | fallecer de tus donayres | a fé que tu no buen guſto. |
|
- 0281 - La bella malmaridada
|
|
|
Francisco Manuel de Melo |
Digoo pello Senhor Sargento mòr, que tendo por officio pòr a gente em ordem, a ſy ſe deſordenou de maneira, que daqui a muitos anos, naõ ſerà gente. Por iſto ſe die: Rey Dom Sancho, Rey D. Sancho, no digas que no te auiſo. |
|
- 0330 - Rey don Sancho, rey don Sancho, no digas que no te aviso
|
|
|
Francisco Manuel de Melo |
Ya por la puerta de Eluira | ſaliendo và de Granada | Aben-humea, el quexoſo | de ſu Rey, y de ſu dama. | Moro en quien ſe competian | las ſuertes, y las deſgracias, | eſcritas de la ventura, | borradas de la vengança. | El que obedece, el que adora, | (entre quantos oy ſe hallan) | al Rey mejor de los moros, | y a la mejor de las damas. | Cauallero en vna yegua, | que al Xenil beuiò las aguas, | y en ſeñal de deſpedida, | dicen, que de color baya. |
|
- 0268 - Reduán bien se te acuerda
|
|
|
Francisco Manuel de Melo |
Haſta enconces de Tarpeya, | Leandro, mira qual Nero, | ſino que a vn lerdo acicate | ſuplen dos puas de cuernos. |
|
- 0397 - Mira Nero de Tarpeya
|
|
|
Francisco de Portugal |
Dieron al agua memorias, | que vòs a las llamas dais; | no ſiendo Infante Guarinos | Peligràſtes en la már. |
|
|
|
|
Francisco de Portugal |
No ay que buſcaros dichoſo; | ſabed que os haueis de hallar | en poluoredas de auſencias | perdido por Don Beltran. |
|
- 0150 - Pérdida de don Beltrán
|
|
|
Francisco de Portugal |
Que aun ſangriento deis voces | todas en vano ſeran; | veinte y dos heridas tengo, | la más pequeña es mortal. |
|
|
|
|
Francisco de Portugal |
No os valdrá mudo eloquente | con ſuſpiros pronunciar: | donde eſtás, Señora mia, | que no te duele mi mal? |
|
|